Zaterdagochtend rond elf uur kwam je altijd binnen. “Onze” zaterdag noemde je dat altijd. Je plofte dan neer in de stoel bij de haard met Bella op je schoot. Commandeerde om koffie en we kletsten dan vijf kwartier in een uur.
Daarna ging je aan de slag, de konijntjes voeren. Op je eigen tempo. Ik hoorde je dan hele verhalen vertellen tegen de keutels. Door je gezondheid was je wat slecht ter been en moest je de bak met biks vaak even neerzetten.
Coen had dat meteen bij je door en ik heb wat keren voor het raam staan lachen dat ik jou aan de ene kant van de bak zag trekken en Coen aan de andere kant. Je sprak dan de legendarische woorden uit en het kwam vanuit je tenen: kun je dat KUT KONIJN bij je houden? Gierend van het lachen haalde ik Coen dan naar binnen, maar dat vond je ook weer zielig dus begon het riedeltje weer op nieuw.
Vanaf het moment dat je belde dat je vrijwilligster wilde worden in de konijnenopvang is hier alles veranderd.
Ik zie je nog staan samen met Liesbeth, onze twee Golden girls op leeftijd, ik had niet eens de kans te zeggen of ik jullie nou wilde of niet jullie, want of ik het nou wilde of niet jullie kwamen op vrijdag om acht uur in de ochtend, ik hoorde en zag jullie niet en om twaalf uur waren jullie weg en waren alle konijntjes gedaan.
En zo ging het, maar het bleef niet bij die vrijdag en ik zag jullie wel, want daar zorgde je wel voor. Koffiedrinken, kletsen.
Je leefde op, ondanks de pijn en al gauw was je hier min. vier dagen per week, maar vaak nog meer. Alleen op zondag niet, dat was voor de kattenopvang ook daar zette je je voor in.
Als ik zei dat je rustig aan moest doen, wilde je daar niets van horen. Uren hebben we doorgebracht aan de keukentafel, we hebben gelachen en gehuild. Samen gegeten.
Er kwam een groepsapp en na Utopia, want dat moest je zien, dan begon je op de app. Ik ben wat keren door je geweldige Amsterdamse humor van de bank gegleden van het lachen als je weer eens iets zei. Ik stuurde je spraakberichtjes en dat vond je toch een uitvinding. Hele verhalen kreeg ik doorgestuurd, ik ging er voor zitten want het was altijd weer een feest wat je nu weer vertelde. Nou niet alleen ik, iedereen en als je ging slapen kregen we allemaal de opdracht dat we niet meer mochten appen, want anders werd je wakker van de app.
Het konijnenwasje was jouw ding. Je moest en zou die was doen. Ik was het er niet mee eens, want die zak was loeizwaar. Ik bracht de zak naar de auto voor je, maar hield mijn hart vast dat je die zware zak de trap thuis moest opsjouwen. Van protesten wilde je niets horen, wat dat betreft was je zo eigenwijs als de pest en kwam een paar dagen later de was weer keurig fris en gevouwen terug.
Jochem en zijn zusje kwamen binnen. Het kleine meisje was er slecht aan toe. Toen ik je vroeg even te assisteren bij het geven van de medicijnen vond je het geweldig, maar oh zo spannend. Wat was je verdrietig toen het kleintje overleed en in de avond kon je niet slapen. Je was zo bang dat het jouw schuld was dat je haar te stevig had vastgehouden, dat je haar doodgeknepen had. Uiteraard was dat niet zo. Elke keer was je zo verdrietig als er een konijntje overleed, maar dan kreeg ik troostende woorden van je.
Als er een caafje of hamster binnenkwam dan moesten die meteen naar jou. Je wierp je op als pleegmoeder. Ik moest je daarin wel afremmen, want ik wist ook dat het je moeite kostte al die kooien te verschonen, maar al moest je het op je tandvlees doen je deed het.
Het is nu zaterdag en de stoel is leeg, het gat wat je achterlaat is enorm.
We maakten ons altijd al zorgen om je, maar jeetje lieverd wat is het de afgelopen week snel gegaan, het dringt nog niet tot ons door en moet nog allemaal bezinken.
Je diertjes hebben we opgehaald en we zullen, zoals we je beloofd hebben goed voor ze zorgen.
We zijn blij dat we allemaal nog afscheid van je hebben kunnen nemen om je een laatste mooie reis toe te wensen. Wat is ons team hecht. Mathilda die je je eten bracht, Liesbeth die altijd voor je klaarstond en Anoes die meteen kwam als je je weer zorgde maakte over je caafjes.
Ik weet zeker dat je geliefde Nico op je stond te wachten en dat je het pad hebt gekozen van de Regenboogbrug. Waar niet een stoel, maar een hele sofa op je te wachten staat, want wat jij voor de dieren hebt gedaan, niet alleen voor de konijntjes, maar ook voor de katten en voor ons, is met geen pen te beschrijven.
Het is stil op de app.
Verdomme Francien, we missen je nu al enorm en niets, niets zal nooit meer hetzelfde zonder jou zijn.
We moeten dit een plekje geven en dat zal niet makkelijk worden, maar jij hebt je plekje daarboven al gevonden dat weten we zeker.
Slaap zacht, lieve Francien, slaap zacht……
